waarom mijn kind (bijna) niets at… en wat ik leerde als mama uit mijn verleden…

Je hoort het vaak, hé? Mensen die zich met voeding bezighouden, vertellen dan: "Ik stond al van jongs af aan in de keuken bij mijn oma, koekjes te bakken." Of "Gezond eten is mij met de paplepel meegegeven."

Maar… ik was het tegenovergestelde 🫣

Als kind was ik een extreem kieskeurige eter. Ik lustte nauwelijks iets. Mijn ouders zaten vaak met hun handen in het haar, en ik weet nog goed hoe ik aan de voordeur zat met mijn bord, omdat ik weeral niets wilde eten. En die fase duurde lang… Niet de typische 2 tot 6 jaar fase … Ikzelf begon echt maar terug ‘deftig’ te eten toen ik 14 jaar was en het beterde maar echt toen ik zelf op kot ging.
Scène die zich in talloze gezinnen dagelijks afspeelt. Misschien ook bij jullie?

De druk van “je moet toch iets eten”, “neem nu eens een hapje”, “je moet je bord leeg eten” die herinner ik mij nog levendig. Mijn ouders deden hun best, maar ze wisten simpelweg niet beter.

En weet je wat het pijnlijke is hieraan?

Dat ik zelfs nu, als voedingsdeskundige nog steeds die drempel voel om nieuwe dingen te proeven. Die aversie zit diep. En die komt rechtstreeks voort uit hoe ik als kind ben omgegaan met eten. Ondertussen weet ik hoe ik daar zelf mee moet omgaan … maar hoeveel mensen ken jij die vaak zeggen: maar dat lust ik echt niet (terwijl ze het stiekem nog nooit aten)…

Toen ik jaren later met mijn 7-jarige zoon bij de huisarts stond omdat ook hij níet wilde eten, kwam alles samen. Het was een wake-upcall. Wat je als ouder doet rond voeding, heeft impact. Soms zelfs een leven lang.

Wat als we kinderen kunnen helpen maar zonder strijd?
Wat als we hun lichaam en hun smaak kunnen laten groeien, met meer verbinding, vertrouwen en veel minder druk?

Ik geloof dat dat kan.

Wat ik leerde uit de afgelopen jaren?

Ik probeerde in het begin bij mijn kindje van alles: aandringen, uitleggen, soms zelfs een beetje pushen… maar dat werkte niet.
Wat ik gaandeweg leerde, was dit:

🩷Druk werkt averechts. Hoe meer je duwt, hoe harder een kind nee zegt.

💛Kinderen hebben voorspelbaarheid nodig. Een vaste routine geeft houvast en rust.

💚Nieuw eten heeft tijd nodig. Soms 10, 15 of zelfs 20 keer proeven voordat een smaak vertrouwd voelt.

🩷Vertrouwen is de basis. Als een kind zich veilig voelt aan tafel, komt de nieuwsgierigheid vanzelf.

Wat mijn keerpunt zelf was?

Op een dag besloot ik het anders aan te pakken. Ik liet de strijd los en begon kleine, speelse manieren te gebruiken om mijn kinderen nieuwsgierig te maken:
💛 samen koken,
💚 proeven zonder druk,
🩷 eten combineren met iets dat ze al kenden.

En stap voor stap zag ik het verschil: van “ik eet niets” naar een hapje proberen… en steeds vaker een bord dat echt leeg was.

Je bent niet alleen

veel kinderen hebben een fase waarin ze (bijna) niets eten.
Dat betekent niet dat jij als ouder faalt. Maar met de juiste strategie, structuur en vooral vertrouwen kan elk kind leren eten.

Ik help jou met veel plezier hiermee

Vandaag gebruik ik die ervaring mijn verleden en mijn leerproces als mama om andere gezinnen te helpen.
Want ik weet hoe frustrerend en pijnlijk het voelt om je kind te zien weigeren.
En ik weet ook dat het anders kan: met rust, vertrouwen en verbinding aan tafel.

💛 Daarom heb ik het traject Aan Tafel Groeien ontwikkeld: zodat jij niet hoeft te worstelen zoals ik deed, maar wel de tools hebt om je kind stap voor stap te laten proeven en genieten.

Wil je meer weten? Lees hier verder over Aan Tafel Groeien